Mijn persoonlijke ervaring over liefde, verantwoordelijkheid en loslaten
De afgelopen weken is het stil geweest van mijn kant.
Niet omdat ik niets te delen of te zeggen had, maar juist omdat er zoveel gaande was.
Ongeveer 4,5 week geleden heb ik afscheid moeten nemen van mijn allerbeste maatje: Americano.
Hij was er altijd.
Hij heft hele belangrijke (levens bepalende) momenten in mijn leven met mij meegemaakt. Dit waren hele mooie maar ook hele moeilijke momenten.
Bijna negen jaar lang was ik bijna iedere dag bij hem.
Een paard met wie ik ben gegroeid.
Die mij ook als persoon heeft verder ontwikkeld.
Vallen, opstaan, leren, zoeken, lachen. Alles zat erin.
Echt alles…
En juist daarom was het zo’n moeilijke, maar ergens ook een makkelijke keuze.
Want hij gaf aan dat hij op was.
Lichamelijk, en daardoor ook mentaal.
Door de jaren heen hebben wij zoveel samen meegemaakt, dat ik hem als geen ander kon lezen.
Ondanks zijn littekens wilde hij altijd voor je werken.
Maar nu? Zijn energie, zijn blik… hij was moe.
Mijn hoofd begreep de keuze. En ergens, diep vanbinnen, voelde ik het ook.
Maar mijn lijf en hart stribbelden tegen.
Want hoe laat je los van iets wat zo’n groot deel van je leven is geworden?
Uiteindelijk heb ik gekozen.
Niet voor mij, maar voor hem.
Omdat houden van soms ook betekent dat je loslaat.
Niet omdat je het wilt.
Maar omdat je weet dat het goed is.
Ik deel dit verhaal niet om te zeggen: “zo moet het.”
Iedere situatie is anders.
Elke relatie met een paard is uniek.
Maar ik geloof wel dat we af en toe mogen stilstaan bij de vraag:
Welke verantwoordelijkheid draag ik eigenlijk voor mijn paard? Voor wie kies ik? Mijzelf of mijn paard?
Niet alleen als het gaat om training, voeding of management…
Maar ook in de momenten waarop het even niet zo lekker loopt.
Buffel je door of luister je naar zijn signalen?
Maar misschien ook: Als je zelf even niet lekker zit, Wat draag je (onbewust) over?
Wat doe je dan?
Voor wie kies jij dan?
Ik merk dat we daar niet vaak over praten.
Dat we het liefst in de leuke succes momenten blijven.
De ritten, de connectie, de successen of strikken.
En dat snap ik. Want dat zijn ook de momenten die we koesteren.
Maar juist in de moeilijke keuzes zit vaak de diepste vorm van liefde.
De liefde die vraagt: wat is echt goed voor jouw paard?
Wat is de reden waarom je doet wat je doet?
Dit verhaal is geen handleiding. Geen oordeel.
Maar het is wél een uitnodiging om even stil te staan.
Bij wat verantwoordelijkheid betekent.
Bij wat liefde is, als het niet meer vanzelf gaat.
En vooral: bij de relatie die jij hebt met jouw paard.
