De afgelopen jaren heb ik een van mijn grootste lessen in het paardrijden geleerd. Een les die me niet alleen als ruiter, maar ook als trainer en paardenmens enorm heeft gevormd: rijd ik met gevoel en bewustzijn, of probeer ik simpelweg iets na te doen omdat het ‘zo hoort’?
Hoe vaak hoor je niet: “Ik kreeg het in de les wel voor elkaar, maar thuis lukt het niet meer” of “Op wedstrijd gaat het ineens mis.” Herkenbaar? Het heeft me lang beziggehouden waarom dat gebeurt.
Wat ik ontdekte: pas toen ik écht leerde voelen en begrijpen wat ik aan het doen was – en waarom – begon ik vooruitgang te boeken. Niet het nadoen van een houding of een oefening, maar voelen: wat gebeurt er onder me? Hoe zit ik? Wat doe ik?
Hoe is mijn mentale gemoedstoestand? En die van mijn paard? Wat laat hij mij voelen, en wat vraagt hij van mij?
Dat bewustzijn maakt het verschil. Daarmee kon ik ook buiten de lessen die mooie trainingsmomenten terugvinden. Steeds meer oefeningen gingen ‘vanzelf’, omdat ik wist waarom ik iets deed. Niet omdat het op een protocol stond, maar omdat het klopte in dat moment.
Mijn tip: sta eens stil bij je eigen training. Rijd je met een doel, vanuit verbinding, of omdat iets moet? Wat heeft je paard nodig? En wat heb jíj nodig om echt in contact te rijden?
Ik ben benieuwd: hoe kijk jij hiernaar? Laat het me weten in een reactie.
